Norðmenn eru gott fólk

Og ekki orð um það meira. Bið Íslendinga að hætta að hnýta í okkur ónotum. Okkur þykir vænt um ykkur eins og þið væruð óþekk börn sem hafið strokið að heimann....

Idda

Ráðgjafinn heim til Noregs

Varðhundur stjórnvalda/sjálfstæðisflokksins

Hér sannast hversu gerspilt þetta kerfi okkar er. Flokksskipaðir varðhundar gæta hagsmuni flokkanna sem skipuðu þá. Sjálfur útvarpsstjóri beytir sér fyrir takmörkun á upplýsingaflæði til almennings. Páll ætlar augsýnilega að vinna fyrir ofurlaunum. Páll, beittir þú þér fyrir því á sínum tíma að þetta var ekki sýnt?

Kv.

Idda

Krafa um að viðtali við Geir verði skilað

Hjá hverjum vinnur Páll Magnússon?

Þau stórmerkilegu tíðindi hafa gerst í hinu nýja gegnsæja Íslandi að Páll Magnússon, fréttastjóri ríkisstjórnarinnar, hefur hótað fyrirverandi fréttamanni öllu illu fyrir það eitt að miðla upplýsingum til almennings (spilling). Upplýsingum sem hann sem fréttastjóri hefur vaflaust sagt fréttamanninum á sínum tíma að leyna. Hvert er nákvæmlega hlutverk Páls? Er honum þá eftir allt ætlað að vera varðhundur valdsins innan þessarar stofnunar? Spyr sá sem ekki veit.

Ég hef séð þetta myndband og mér finnst það eiga fullt erindi til almennings. Það upplýsir almenning um migilvæg atriði í skapgerð forsætisráðherra. Í framkomu hans birtist hroki þess sem valdið hefur og sú trú hans að hann geti og megi (í krafti valdsins) skammta upplýsingar ofan í almenning. Í það minnsta leynt hann upplýsingum um mál sem eru óþægileg fyrir ríkistjórnina (spilling). Þátt í þessum leik tekur svo ofurlaunaði fréttastjórinn.

Hér er forsætisráðherra staðinn að því að ritstýra fréttum í beinni. Hann er hreint og beint kominn í hlutverk fréttastjóra. Skyldi hann í framhald af þessu hafa hringt í Pál? Ég leyfi mér að fullyrða að í nágrannalöndum hefði svona viðtal verið sýnt samdægurs í fjölmiðlum og umræddur ráðherra vafalaust verið látið taka pokann sinn. Hann hreinlega skammar fréttamann fyrir að spyrja óþægilegra spurninga. Hvers konar framkoma er það? Hvar er virðingin fyrir fjölmiðlum. Eiga þeir ekki að heita hornsteinn lýðræðis og frelsis? Hvar er þá ást þessa sama ráðherra á lýðræðinu og frelsinu. Hvað með upplýsta umræðu? Í Ameríku segja þeir: " If you cant stand the heat in the kitchen then stay out". Stjórnmálamaður sem þolir ekki spurningar fréttamanna á ekki að vera í stjónmálum.

Þarna koma nefnilega fram þeir persónubrestir mannsins sem hafa birst okkur með þessum hrikalega hætti undanfarnar vikur. Á síðustu vikum hefur áhugi Geirs ekki snúist um sannleikann og miðlun hans heldur það að stýra umræðunni í þá veru sem honum hentar.  Fyrir mér sem kjósanda er þetta mikill galli. Fréttastofa RÚV hefur brugðist skyldu sinni í að miðla mér upplýsingum. Svona yrði aldrei liðið í Noregi!

Ég er reyndar efins um að hótanir Páls standist fyrir dómi. Fréttamenn eiga höfundarétt á sínum fréttum. Fyrir nokkrum árum kom til málaferla þar sem fyrrum forstöðumaður rannsóknarstöðvarinnar á Mógilsá tók með sér gögn úr stofnuninni. Þá var það niðurstaða dómstóla að gögnin væru hans enda hann aflað þeirra og greint (þó hann hafi verið á launum hjá stofnuninni). Það skal reyndar viðurkennt að síðan þá hefur mikið vatn runnið til sjávar og sjálfstæðisflokkur búinn að raða sínum mönnum í stöður hæstaréttardómara (spilling). Kannski kemst hinn nýi hæstiréttur að annarri niðurstöðu.

Fyrir mitt leit segi ég hins vegar farðu burt Geir og taktu hann Pál með þér.

Með norskum ástarkveðjum 

IDDA

Önnur dæmi um valdnýðslu gagnvart fjölmiðlum finnur þú hér

RÁÐ NÚMER ÞRJÚ

í HINU NÝJA GEGNSÆJA OG OPNA íSLANDI OPNA STJÓRNMÁLAFLOKKAR BÆKUR SÍNAR OG SÝNA OKKUR HVERJIR HAFA KEYPT TRÚNAÐ ÞEIRRA OG HOLLUSTU. KJARTAN, DAVÍÐ, GEIR! NÚ OPNUM VIÐ BÓKHALDIÐ OG SÝNUM AÐ VIÐ HÖFUM EKKERT AÐ FELA (TAKTU ÞETTA TIL ÞÍN SOLLA). ALLT UPP Á BORÐIÐ.

ENGIN BANKALEYND

ENGIN LAUNALEYND

ENGIN LEYND YFIR FJÁRMALUM FLOKKANNA!

KVEÐJA

idda

Öryggisráð númer tvö

Kæra Solla og Geir

Það að sprauta eiturefnum yfir fólk án viðvörunar er ekki viðeigandi.

Að gera það í lokuðu rými er glæpaverk.

Að meina sama fólki um aðhlynnigu sjúkrabifreiða er níðingsverk.

Þeir sem svona gera eru glæpamenn - ekki lögreglumenn.

MUNUM AÐ MANNRÉTTINDABROT ERU MUN ALVARLEGRI GLÆPUR EN RÚÐUBROT!

I AM BACK - hugleiðingar um þjóðviljann...

Idda brá undir sig betri fætinum og flutti aftur heim til Noregs í nokkra mánuði. Vegna skorts á norskum ráðgjöfum hér á Íslandi ákvað hún að snúa aftur á klakann. Ekki veitir af. Ég lofa því að vera Sollu og Geira til halds og trausts og ráðgjafar. En þessi 18 mánaða dvöl í norska hernum var sannarlega endurnærandi og tvíeflir mig í ráðgjafahlutverkinu.

Fyrsta ráðlegging. Hvað er Þjóðarvilji?

1) Geir þegar 70% þjóðarinnar segjast ekki styðja ríkistjórnina þá er það nokkuð góð vísbending um þjóðarvilja JAFNVEL ÞJÓÐVILJA.

2) Ingibjörg, ef þú getur fyllt Háskólabíó með stuðningsmönnum þinum og látið þá rétta upp hönd fyrir þessa ríkistjórn þá hefur þú ef til vill rétt á að draga í efa að hér fari sönn rödd þjóðarinnar. Tala nú ekki um ef þú gætir þó ekki væri nema einu sinni stefnt 7-8000 manns á Austurvöll þér til stuðnings þá færi ég að efast um hann Hörð minn. Þanngað til ráðlegg ég þér að koma úr fílbeinsturninum og hlusta á rödd almennings.

Með vinsemd og kveðju

Idda

Póltískt val hæstaréttardómara

Held að þessi frétt í mogganum ætti að færa okkur heim sannin fyrir mikilvægi þess að dómarar séu ekki valdir eftir pólitík eins og þeir tveir sem seinast voru skipaðir í hæstarétt...

Dómarakveðja Idda 

Hæstiréttur Bandaríkjanna ógildir skaðabótadóm vegna reykinga

Mörk um mörk frá mörk til markar

Var að velta fyrir mér. Hvort er réttara að segja Heiðmarkarmál eða Heiðmerkurmál? Svona geta þessi norsku áhrif truflað mann. Einhver sem getur hjálpað?

Á skal að ósi stemma - hugleiðing um klám

Idda hatar klám eins mikið og hún elskar kynlíf. Já, fyrir þá sem ekki vissu þá er munur á þessu tvennu. Ef einhver heldur að klám sé kynlíf eða erótík þá veit sá/sú hinn/hin sami/sama ekki af hverju hann/hún missir. Idda vísar til beggja kynja hér því það sorglega við þróun síðustu ára er að ungar konur eru orðnir klámneytendur. Líklega er þetta hluti af klámvæðingu ungu kynslóðarinnar.

Læknar segja mér að það verði stöðugt algengari að ungar stúlkur leiti til þeirra með áverka á kynfærum og líkama eftir eitthvað sem þær halda að sé kynlíf. Kynlíf er framhald af ástinni. Það gengur ekki út á að meiða eða niðurlægja – það gengur út á hið gagnstæða. Það gengur út á að sýna umhyggju, væntumþykju og að upphefja elskandann. Í þessu felst hin sanna fullnæging og friðþæging.

Idda dregur hins vegar í efa að það hafi mikið upp á sig að öskra á torgum að útlendum klámstjörnum. Hér gildir hið fornkveðna: á skal að ósi stemma (í þessu orðatiltæki vísar ós í upptök). Við eigum að einbeita okkur að orsök vandans nefnilega þeim sem kaupa þennan óhroða. Ef engin væri kúnninn þá væri engin framleiðsla. 

Með ástarkveðjum Idda

Sérðu ekki skóginn fyrir trjánum Gunnar!

Mikið skelfing er þetta Heiðmarkarmál sorglegt. Þegar Idda fermdist sagði presturinn við hana “Vertu trú yfir litlu og Guð mun gefa þér lífsins kórónu”. Eftir því sem Idda eldist sér hún alltaf betur og betur sannleikan í þessari setningu. Hún er reyndar löngu gengin af trúnni, en hefur samt lært það að það sem menn eru í smáu eru þeir í stóru.

Þessar framkvæmdir í Heiðmörk eru vasaútgáfa af  því hvernig framkvæmda aðilar ganga um náttúruperlur landsins. Það breytir engu þótt þarna sé viðkvæmt vatnsverndarsvæði sem þjónar hundruðum þúsunda manna (þar lét verktakinn hund sinn ganga lausan  mígandi og skítandi) og skórækt  þar sem sjálfboðaliðar, konur og karlar, börn og gamalmenni, hafa varið fjölda sjálfboðastunda til að klæða landið skógi. Það er vaðið yfir þetta allt á skítugum skónum af slíkri lítilsvirðingu að það hálfa væri nóg. 

Svo skilja þessir karlar ekki neitt í neinu. Sjálfur bæjastjórinn hefur orðið uppvís af ósannsögli í málinu og nú kemur í ljós að hugsanlega er verktakinn uppvís að þjófnaði. Að vísu er einhver embættismaður dreginn fram í dagsljósið þegar að lögreglan mætir á staðinn og látinn sverja að hann hafi gefið verktakanum skipun um að flytja þessi tré þennan langa veg. Hljómar ekki sannfærandi.

Nú er umræðan búin að standa um málið á aðra viku og margir grátið trén stórum tárum í fjölmiðlum. Maður hefði haldið að þessi embættismaður hefði átt að láta heyra frá sér fyrr. Það er alla vega skrýtið að hann skríður ekki undan steini fyrr en lögreglan er búin (án hans hjálpar) að finna þessi tré. Samt hefði hann mátt vita að þeirra væri leitað enda komu fram yfirlýsingar í gær að grunur léki á að þau hafi verið hirt.

Idda ólst upp í sjávarþorpi þar sem karlar fóru til sjós en konur unnu í frystihúsinu. Það liggur því unaðsleg “peningalykt” yfir öllum æskuminningum hennar. Iddu lærðist líka snemma að til væri tvennskonar fólk. Þeir sem óðu á fiskigallanum inn í stofu hjá sér og hinir sem fóru úr honum í vaskahúsinu. Það var tvennt ólíkt að heimsækja þessi heimili. Því miður virðist það vera normið hjá íslenskum verktökum að vaða í skítugum slorgallanum yfir allt og alla.

Idda gefur ekkert fyrir yfirlýsingar verktakans að svona hafi orðið að gera þetta. Hún hefur búið erlendis í mörg ár og fylgst með hvernig í siðmenntuðum löndum verktökum er gert að vinna eins og menn. 

Við Gunnar Birgisson vil Idda bara segja SKAMMASTU ÞÍN!!

Með skógræktarkveðjum - Idda

Idda biður Ólaf Ragnar Grímsson afsökunar

Idda biður Ólaf Ragnar Grímsson innilegrar afsökunar!

Idda hefur alltaf verið stolt af uppruna sínum. Það hefur reyndar verið erfitt stundum að viðurkenna hinar norsku rætur, sérstaklega þegar hún Siv og hann Geir hafa verið að klúðra málum. Svo ekki sé talað um hana Valgerði (sem er reyndar ekki norsk en samt næstum því þar sem hún á norskan mann).

En núna skammast Idda sín fyrir að vera af norskum rótum. Idda var alin upp í þeirri hugsjón að við værum öll jöfn fyrir guði. Sú staðreynd að hann Ólafur og hún Dorit okkar sé í kothús vísað fyrir það eitt að í æðum Ólafs renni rautt allaballa blóð en ekki hert blá íhaldsfita er óásættanleg.

Lengi lifi Ólafur! Niður með norska snobbið!!! - Idda 

Fyrsti bloggarinn fundinn

Það fer ekki milli mála. Idda er búin að finna fyrsta íslenska bloggarann. Hann samdi stutta pistla um málefni líðandi stundar. Leið að vísu fyrir það að Al Gore var ekki búinn að finna upp internetið og ekki var heldur búið að finna upp PC-tölvuna.

Hver skyldi þetta vera? Hvernig skyldi hann hafa tjáð sig um Breiðavíkurmálin? Kannski með orðunum: "Saga sveitarómaga á Íslandi er hörmungarsaga". Þetta er að sjálfsögðu enginn annar en meistarinn sjálfur (nei ég er ekki að tala um Megas).

Lesið bara Bréf til Láru. Það ætti sannfæra ykkur um að Þórbergur Þórðarson er fyrsti bloggari Íslands. 

Með bloggkveðjum - Idda 

Svo má skíta í sjálfs síns bæli að ólíft verði

Idda er aftur í þunglyndi. Hún var nefnilega að horfa á myndina hans Al Gore “Óþægilegur sannleiki”.  Bæði hefur Al fitnað mikið síðan hann hætti í Hvítahúsinu (var alltaf svolítið skotinn í “spítustráknum”) og svo hitt að við virðumst ætla að kafna í eigin úrgangi löngu áður en loftsteinninn drepur okkur. 

Það er vandlifað í þessum heimi. Við þurfum að drag fram lífið á þessari jörðu og það verður ekki gert án þess að nýta ávexti hennar. Á sama tíma þurfum við að stuðla að sjálfbærni í þessari nýtingu svo einhver epli verði eftir fyrir komandi kynslóðir.  Hér gildir sannarlega kjörorðið “Við erfum ekki jörðina frá foreldrum okkar, við erum með hana að láni frá börnum okkar”. Það er þó ljóst að eitthvað þarf að virkja en við erum ekki tilbúin til að fórna öllu í umhverfi okkar til þess að framleiða meiri orku. 

Af þessum sökum finnst Iddu að ætíð skuli hafa tvennt í huga þegar ráðist er í orkuframkvæmdir: a) Að umhverfisáhrif slíkra framkvæmda sé lágmörkuð (t.d. með því að grafa háspennulínur í jörðu – þó það geri rafmagnið nokkrum aurum dýrara) og b) að tryggt sé að hæsta fáanlega verð fáist fyrir orkuna. 

Að selja orku á útsölu til næstu 100 ára er eins og selja dýrmætan þorskafla í gúanó. Það myndi engum detta í hug að gera það. Eða hvað? Erum við að selja orkuna ódýrt? Ég bara veit það ekki. Af einhverjum ástæðum er orkuverðið leyndarmál. Það er sagt svo af viðskiptalegum ástæðum en allir vita,  sem vilja vita, að samkeppnisaðilar vita ábyggilega betur en Landsvirkjun hvaða verði er verið að selja orkuna á hér á landi. Ályktunin hlýtur því að vera sú að það er fyrst og fremst verið að leyna almenningi hér á landi orkuverðinu. Ekki veit það á gott.  

Það er tvennt hins vegar sem við getum verið 100% viss um a) orkuverð í heiminum á eftir að hækka stórlega á komandi áratugum (þegar gengur á olíuforða) og b)verðmæti óspilltrar náttúru á eftir að stóraukast um leið og fleiri vistkerfi eru eyðilögð með athöfnum manna.  Báðar þessar staðreyndir hrópa á aðgát og varkárni þegar kemur að sölu á orkuauðlindum okkar til langs tíma og eyðileggingu íslenskrar náttúru.

Þessar staðreyndir ættu að segja okkur að það er engin ástæða að fara fram með þessu offorsi sem gert er. Þrjú meiriháttar álver sem soga til sín meginhluta þeirrar orku sem við eigum eftir og hagkvæmt er að nýta – það er glapræði! Í þessu tillit er Ísland að fá svipaða stöðu og nýlenduríkin fyrrum. Uppspretta ódýrs hráefnis/orku fyrir stórfyrirtæki. Er þetta framtíðarland Jóns Sigurðssonar? Vel á minnst. Þurfa ekki allir deiluaðilar að setjast niður svo hægt sé að ná sátt um deilumál? Einhliða gjörningur getur aldrei talist sátt – hvað þá heldur þjóðarsátt. Eða hvað? Spyr sú sem ekki veit.

Að lokum eitt sem gamall maður sagði við mig fyrir mörgum árum af öðru tilefni: “Svo má skíta í sjálfs síns bæli að ólíft verði” 

Með Al Gore kveðjum Idda  

Smjörklípur meistaranna

Í síðasta pistli ræddi ég lítillega um þau mistök Framsóknar-, Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar að halda að umhverfismál væru léttvæg jaðarmál. Það væri draumastaða þessara flokka þessa dagana ef svo væri.

Einn ágætur ráðamaður þjóðarinnar Einar Kr. Guðfinnsson lét sér ekki einungis dreyma þann draum. Hann reyndi að gera hanna að veruleika. Með fordæmi foringjans mikla (sem stundum var kallaður Barbapabbi vegna allra sinna pólitísku brellna) ákvað Einar að búa til stóra og mikla smjörklípu sem var ætlað að setja umhverfismál og umhverfissinna út á jaðarinn þar sem þeir áttu heima.

Hann hóf því hvalveiðar. Planið var einfalt. Hann ætlaði að skauta íslensk stjórnmál um þennan málaflokk. Gera út á þjóðernisstolt Íslendinga. Stilla þessu upp sem “þeir á móti okkur” stöðu. Vonin var sú að með því að endurvekja þennan draug myndu allir þeir sem opnuðu munninn um umhverfismál ver stimplaðir sem “hel... hvalavinir”.  Allir vita að hvalavinir eru verstu andstæðingar íslensku þjóðarinnar alla vega síðan Rússagrýlan gafst upp á rólunum. Líklega hefur einnig vakað fyrir ráðherra að bæta ímynd sína heima í héraði. Einar átti það til að tala kokhraustur um endurbætur á kvótakerfi fyrir ráðherratíð sína en minna fer fyrir gjörðum nú en orðum áður. Hann hefur m.ö.o. (eins og títt er með íslenska stjórnmálamenn) kokgleypt sannfæringu sína. Það var von til þess að hvalaævintýrið myndi draga athygli frá þessari staðreynd heima í héraði.

Í félags- og stjórnmálafræðum heitir þetta yfirfærsla. Á góðri og gegnri íslensku “að setja alla undir sama hatt”. En tilraunin mistókst og nú spólar ráðherrann í eigin smjöri og kemst hvorki lönd né strönd.

Fáránleiki málsins var einfaldlega of mikill.  Þó að 80% þjóðarinnar styddi hvalveiðar sáu þau engan tilgang með þessu. Enginn markaður er fyrir afurðina og ljóst að framtíð starfgreinarinnar var engin. Hins vegar var öllum augljóst það tjón sem þetta bráðlæti ráðherrans olli íslenskum hagsmunum. Ímynd landsins er stórlega skemmd á erlendum vettvangi. Þetta skaðar jafnt markaðstarfs sprotafyrirtækja, fjarfesta og fólks í ferðamennsku. Það skipti líka máli að umhverfisverndarsinna stigu ekki í gildruna. Það voru engin skip send á miðin, engar háværar hótanir um viðskiptabann (allt það sem hefði þjappað þjóðinni saman gegn helv... umhverfisverndarsinnunum) aðeins óskir um að mega kaupa hvölunum líf og ábendingar um fáráðleika veiðanna. Jafnvel bestu bandamenn okkar í hvalamálum, Japanir, hlógu að okkur.  

Svo má spyrja hvað við höfum að gera með ráðherra í þessu landi sem er tilbúinn til þess af hætta lífviðurværi og afkomu þúsunda til þess að bjarga eigin pólitísku skinni.  Þjóð sem á svona ráðherra fyrir vin þarf ekki óvini. En eftir situr hinn mikli smjörklípumeistari eins og fiskur/hvalur á þurru landi.  Betur hann en blessaðir hvalirnir.

Með hvalræðiskveðjum Idda.

Hvað er líkt með tómum tunnum og umhverfisstefnu Samfylkingar?

Íslenskir stjórnmálamenn eru ekki beint snjallasti hópur sem um getur í veraldarsögunni. Sumir hafa meira að segja kveðið upp um hið gagnstæða í mín eyru. Eitt er víst að þeim hefur tekist frekar illa að lesa hið pólitíska landslag undanfarin ár. Eitt gleggsta dæmi þessarar pólitísku eyðimerkurgöngu er blessuð Samfylkingin.

Samfylkingarmenn settu sér það markmið að verða fjöldahreyfing miðju- og vinstrimanna sem stefnt var gegn ægisvaldi Sjálfstæðisflokksins. Í marga áratugi hefur Sjálfstæðisflokkurinn gert út á klofning á vinstri vængnum. Mörg atkvæði vinstrimanna lágu óbætt hjá garði vegna þess að þau dreifðust of mikið. Á þessu vildu menn vinna bót.

Til að ná þessu marki urðu Samfylkingarmenn að skilgreina ákveðna málaflokka sem hægt væri að setja á oddinn og ná sátt um. Þetta virtist létt verk í fyrstu en raunin var önnur og eftir áratuga þrautagöngu flokksins hefur ekki enn tekist að samstilla raddir hvað þá heldur að fá kórfélaga til að kyrja sama sönginn.

Holdgerfingur hinnar einföldu sálar – Íslenski kjósandinn – stóð eftir ringlaður. Hvað hjáróma kór var þetta eiginlega? Það sem verra var að ekki tókst heldur að velja rétt þá málaflokka sem ná átti samstöðu um. Umhverfismál voru t.d. ekki eitt af þessum málum. Umhverfismál voru m.ö.o. metin sem jaðarmál sem ætti ekki erindi inn í breiðfylkingu eins og Samfylkinguna. “Við erum ekki umhverfisflokkur” sagði vinur minn um Samfylkinguna þegar ég fyrir nokkrum árum auglýsti eftir stefnu þess flokks í þessum málaflokki. Þetta var sem sé í hugum forvígismanna flokksins jaðarmál sem VG mátti eiga (eins og herstöðvarmálið og ýmis önnur mál).

Gallinn var bara sá að þetta var ekki jaðarmál í hugum þorra manna. Það sem meira var að þessi mál brunnu á fólki í öllum flokkum (ekki hvað síst í Sjálfstæðisflokkinum). Stór hópur Íslendinga ferðast á hverju ári um víðerni þessa lands og hefur sterkar taugar til þessarar náttúru. Ég geng svo langt að segja að hinn dæmigerði Íslendingur skilgreini sjálfan sig út frá þessu umhverfi sem hann sprettur úr. Það er því stór og mikilvægur hluti af sjálfsmynd hans – árás á umhverfið er árás á hann.

Það var bara VG sem bar gæfu til að halda höfði í þessum málaflokki og njóta þeir nú ávaxtanna af þeirri stefnufestu. Á sama tíma situr Samfylkingin eftir með sárt enni og rembist eins og rjúpan við staurinn við að endurskilgreina sig sem umhverfisflokk. En það er tómahljóð í þeirri tunnu. Kárahnjúkar – stærsta umhverfisslys Íslandssögunnar – hefðu ekki orðið að raunveruleika hefði ekki komið til þeirra stuðningur og þáttur þeirra í því máli á sveitarstjórnarstiginu er eiginlega enn verri en Framsóknar sem þó er oftast kenndur króinn.

Nýjustu fréttir sýna litlar breytingar. Formaðurinn hrópar úr pontu þingsins “Enga stækkun í Straumsvík” á sama tíma og flokkssystkin hennar í bæjastjórn Hafnarfjarðar róa öllum árum að því að koma þessari stækkun í gegn. Getur einhver tekið mark á þessu fólki?

Afleiðingarnar eru þær, að frá upphafi Guðskristni hefur varla sést til eins vegviltra manna eins og forustu Samfylkingarinnar þessa dagana. Hver sá sem getur fundið upp pólitískt GPS-tæki fyrir þetta fólk væri auðfúsa gestur á því heimili.

Umhverfisverndarkveðjur Idda   

Áhyggjur

Lífið er vandamál, það er fullt af áhyggjuefnum. Ég sef stundum ekki á nóttinni fyrir áhyggjum. Er Ingibjörg Sólrún að kafsigla Samfylkinguna. Er Össur allur þar sem hann er séður. Kannski er hann bara að bora göt í kjölinn þegar hann ætti að vera að manna dælurnar. Hvað með gróðurhúsaáhrifin, eyðingu ósonlagsins, hækkandi sjávarstöðu, gengi og framtíð krónunnar? Er það rétt sem mér sýnist er hann Ögmundur að þyngjast? Hvað með Magnús Þór? Þetta og svo margt annað heldur fyrir mér vöku. Hvað gerir maður þegar maður er andvaka (og einstæð). Maður fer að horfa á sjónvarpið.

Ég var nefnilega að horfa á Discovery stöðina í nótt. Þá uppgötvaði ég að það eru miklu stærri og merkilegri mál að hafa áhyggjur af. Vissir þú að í 400 milljón ára sögu þróaðs lífs á jörðinni hefur það gerst 20 sinnum að nær allt líf hefur verið þurrkað út við árekstur loftseins. Þetta gerðist síðast fyrir 65 milljón árum en þá dóu um 75% allra dýrategunda í sjó og á landi þar með taldar risaeðlunar. Þetta á að gerast að jafnaði á 30 milljón ára fresti. Vissir þú að fyrir um 70.000 árum varð ofureldgos í Asíu sem gekk að mannkyninu nærri dauðu! Yellow Stone er ofureldfjall af þessari gerð sem gýs á 600.000 ára fresti með skelfilegum afleiðingum. Það eru 600.000 ár síðan það gaus seinast! Vissir þú að þegar vetnisforði sólarinnar þverr mun hún þenjast út og gleypa jörðina. Gerir þú þér grein fyrir því að í stjörnuþokunni okkar, sem við köllum Vetrarbrautina, eru milljónir svarthola sem gætu gleypt sólkerfið okkar þegar það hnitar sinn reglubundna hring um Vetrarbrautina (en einn slíkur hringur tekur 220 milljón ár).

Eftir allt þetta er frekar erfitt að hafa áhyggjur af fylgi Samfylkingarinnar, áformum ALCANS, grandvaraleysi bæjarstjórans í Hafnarfirði gagnvart gróðurhúsaáhrifum. Til hvers að hafa fyrir því að mála stofuna eins og ég ætlaði að gera í næstu viku? Þetta gæti allt verið búið á morgun.

Þunglyndis kveðjur

Idda   

Táfýlukarlaflokkurinn

Idda vaknaði hálf timbruð í morgun. Ekki miskilja, hún var ekkert að drekka í gærkveldi enda haldið sig frá áfengi í nokkur ár eftir að hann Gúndi í Skjólinu særði úr henni Bakkusdjöfulinn með “óhefðbundnum” afeitrunaraðferðum (það var að vísu sjokk fyrir Iddu að frétta að Gúndi var ekki með afeitrunarréttindi en hann var með rosalega flottar græjur. Allrahanda ólar og tæki til að hemja áfengisfíknina).

Nei, þetta voru andleg timburmenni. Svona lík þeim sem maður fær þegar maður hefur loksins sagt einhverjum meiningu sína og látið viðkomandi finna til tevatnsins (hvað sem það nú þýðir) en fær svo alveg bullandi samviskubit yfir því að vera svona ónærgætin og tilfinningalaus. Skyldi þetta vera atvinnusjúkdómur bloggara. Allavega vil ég biðja alla bloggara afsökunar. Þetta er þjóðþrifa iðja og lífsnauðsynleg fyrir andlegt jafnvægi þjóðarinnar. Það er mjög holt og gott að menn geti fengið útrás á almannafæri með þessum hætti. Hugsanlega myndi þetta annars brjótast út í ofbeldisverkum um helgar þegar menn fara út að skemmta sér.

Nema hvað. Sá í blaðinu í dag að fylgi Frjálslynda flokksins er komið niður í 3%. Da! Kemur þetta einhverjum á óvart? Hef verið að fylgjast með þeim hræringum sem þar hafa gengið yfir. Sérstaka athygli mína vekja myndir frá samkomum þessa flokks. Ekki beint áhugavert lið. Samansafn af miðaldra körlum með fýlusvip. Lífsþreyttir og alveg örugglega hræddir við lífið.  Ef einhver vill vita hvað kjörþokki er þá finnur sá hinn sami hann ekki á þessum myndum. En viti menn, ein stjarna skein innan um þessa grámyglu. Nefnilega hún Margrét Sverrisdóttir. Falleg kona og gáfuð. Hugsanlega hefur skin hennar verið skærari en ella vegna alls þess andlega svartnættis sem í kringum hana var.

Margrét höfðaði til hógværra meðlima flokksins. Fólks sem stendur engin sérstök ógn af pólsku konunni sem vinnur á kassanum hjá honum Jóhannesi í Bónus eða pólska stráknum sem er alltaf að tala við elskuna sína í Pólandi í peningasímanum í sundlauginni. Hún höfðaði líka til okkar kvenna – við erum jú helmingur af kjósendum. Hún höfðaði líka til sæmilega (sið) menntaðra manna og kvenna sem byggja Suðvesturhorn landsins (sem geymir jú stærstu kjördæmi landsins). Held reyndar að hún sé ekki með leigubílstjórafylgið sem er alltaf að hringja í Útvarp Sögu.

“Hvað ert þú að vilja upp í brú stelpa” sagði karlinn í brúnni. “Burt, burt með þig sagði hann” og honum varð að ósk sinni. Með henni fór fylgið. Nú geta táfýlukarlarnir unað glaðir við sitt. Gert úr flokknum það sem þeir vilja og boðið erfðarprinsinn hann Jón Magnússon velkominn og allt það sem honum fylgir. Við kjósendur ætlum hins vegar ekkert að trufla þá með okkar nærveru.

Áfram Magga

Kv. Idda

Af púkum og djöflum í líki bloggara

Þetta er fyrsta tilraun. Hef aldrei áður bloggað. Ég er ekki viss um að það sé sérstaklega skynsamlegt að blaðra út í bláinn við ókunnuga. Held að ég sé aðallega að þessu til þess að fatta hvernig þetta bloggdót virkar. Hver veit, kannski verð ég frakkari þegar fram líða stundir og fer að tjá mig um menn og málefni. Verð kannski frægur bloggari og í beinu framhaldi af því vinnsæl álitsgjafi. Hef alltaf gengið með mannkynsfrelsara í maganum. Gæti kannski farið svo að ég sleppti honum lausum og léti hann vaða uppi hér.

Æ, fj. þar sem maður er nú einu sinni byrjuð hér. Hvers vegna ekki að ausa úr skálum meðalmennskunnar. Hvað er þetta eiginlega með alla þessa bloggara. Hver einasti einstaklingur kominn með sína eigin blaðaútgáfu. Var að lesa sumt af þessu og sé ekki alveg hvaða erindi megnið af þessu á við aðra en þá sem skrifa og þeirra nánustu. Að því leiti minna þessi blogg mig töluvert á íslenskar minningargreinar - þ.e.a.s. eins og þær eru orðnar í dag. Endalausar einræður við hinn látna (eins og þeir þarna í hinumegin séu áskrifendur að mogganum). Er ekki kominn tími til að endurvekja alvöru minningagreinar. Þið munið - þar sem eitthvað er sagt frá hinum látna, ævi og starfi, persónu og skoðunum. Jafnvel dregin skemmtileg mynd af kostum og löstum með frásögn af litlu atviki sem "lýsir vel hvernig hann Jón var". Alla vega allt betra en "Elsku frændi þá ertu dáin öllum að óvöru á 94. aldursári"

Vá, þetta er stórfurðulegt. Ég er allt í einu farin að nöldra um minningagreinar. Er ég að verða að bloggara? Skyldi þetta vera vanabindandi? Kem ég til með að eyða öllum stundum fyrir framan tölvuna við að tjá mig um klippingu stjórnmálamanna og dagskrá ríkissjónvarpsins? Vissulega spennandi framtíðarsýn fyrir konu sem er búin að prufa flest.

Nema hvað, mér finnst sumt af þessu blogg dóti vera á svipuðu plani og þessar minningagreinar sem ég var að tala um. Svona einræða við sjálfan sig sem á eiginlega ekkert erindi við neinn annan. Einu sinni var gefið út grínrit sem hét því ágæta nafni Orðabók Satans. Það voru margar skemmtilegar skilgreiningar. T.d. á orðinu óður. Við það stóð: Ein tegund ljóðforms. Lýsir þó frekar ástandi skáldsins frekar en formi ljóðsins. Í þeirri ágætu bók var einnig skilgreining á því hvað það væri að vera einni með sjálfum sér. Það er einfaldlega maður í slæmum félagsskap.

Ég held að bæði eigi við um bloggara þeir eru pínulítið óðir og í slæmum félagsskap einir með sjálfum sér, hugsunum sínum og tölvunni sem því miður er tengd við umheimin.

Það má samt ekki misskilja mig. Það eru ekki allir bloggarar alslæmir. Hef fundið nokkra undantekningar. Það er t.d. flott bloggið hjá honum Einari Sveinbjörnssyni. Hver hefur ekki gaman af því að lesa um veðrið. Kannski að það sé vísbending um það að menn ættu aðallega að vera skrifa um það sem þeir hafa vit á. Ekki satt.

Í samræmi við það ætla ég aðallega að einbeita mér að kökuuppskriftum og tískuráðgjöf.

kveðja

Idda 

PS: Myndin af púkanum þjónar engum sérstökum tilgangi - var bara að prufa að setja inn mynd og átti bara þessa af fyrrverandi eiginmanni mínum.